Ło, ciężki temat, ciężki temat.
Wiek dojrzewania, niezrozumienie u dorosłych, i te wszystkie duperele.

Ogólnie ja ze swoimi często się kłócę, oni uważają, że ja uważam się za pępek świata, oraz często mnie uświadamiają, że niepotrzebnie próbuję udawać inteligentną, bo mi to nie wychodzi. Oraz przez to, ze nie umiem się kryć i kłamać mają mnie za skończoną alkoholiczkę, seksoholiczkę, imprezowiczkę i bóg wie, co tam jeszcze, którą właściwie to wcale nie jestem (naprawdę, nie jestem, tylko lubię dużo o tym mówić). I jestem środkowym dzieckiem, czyli innymi słowy czarną owcą rodziny.
A, a mama chce, żebym była modna i "taka jak inni".

A tak poza tym to mam z nimi normalne relacje. Nie ma na co narzekać, bo i tak ich kocham <3

Ostatnio edytowany przez Dzina (2011-03-28 20:19:45)

Jest jak jest, denerwuje mnie tylko to, że traktują mnie czasami jak nic niewiedzącego o życiu dzieciaka i gadają o sprawach, które mnie dotyczą za moimi plecami. Jakbym była za głupia czy niedojrzała, by zrozumieć.

Ale... ale to ja już chce się wyprowadzić.

miłe mam relacje, często ja zawodzę i rujnuje to co się buduje przez tyle czasu. mam wyimaginowane problemy i to czasem męczy moich rodziców.

Ła, poważnie w tym wątku. Ja myślę, że u mnie jest naprawdę dobrze, ale sporo się staram, żeby to jakoś było, no wiecie, gryzę się czasami w język, wyprzedzam ich myśli (w końcu sporo już spędziliśmy ze sobą czasu). Tylko czasem im, jak to w związku, coś odbije i wtedy się wszystko na jakiś czas sypie.

jak moji rodzice mają do mnie jekieś pretensje to staram się to obrucic wżart albo przedstawic w jakiś humorystyczny sposób

Powiem Ci, ze gdyby nie moja Mama,to my byśmy się w tym domu chyba pozabijali x)